Ο ΜΠΑΡΜΠΑ- ΣΤΕΛΙΟΣ 16 ΧΡΟΝΙΑ ΝΕΚΡΟΣ  ΣΤΑ ΙΕΡΑ ΧΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΑΡΓΟΚΟΙΛΙΩΤΙΣΣΑΣ                                                                                                               Αγαπητοί Χριστιανοί, σαν σήμερα 30 Μαΐου του 2000, απεχώρησε από τα εγκόσμια ο σεβαστός και πιστός στην Παναγία Την Αργοκοιλιώτισσα, ο ευλογημένος...
γέροντας Μπάρμπα- Στέλιος, όπως συνηθίζαμε να τον αποκαλούμε.  Γεννήθηκε το 1911 στον Δαμαριώνα της Νάξου. Από ηλικίας 40 ετών ήλθε και έμεινε για πάντα, στην Παναγία Την Αργολοιλιώτισσα της Νάξου. Εκεί υπηρέτησε με πίστη αφοσίωση και ζήλο, το Ιερό Παναξιακό Προσκύνημα. Έμεινε μισό αιώνα εκεί, αταλάντευτος έξω από του κόσμου τα θέλγητρα και ταπείνωσε εαυτόν και αφιερώθηκε στον Θεό και στην Παναγία… Όσο πέρναγαν τα χρόνια, εκείνος εξαγνιζότανε και γινότανε περισσότερο παιδί! Κι έτσι το παιδικό Θεϊκό του χαμόγελο έμεινε άθικτο, από όλα τα κοσμικά πράγματα...

Επειδή όμως έχω την πρόθεση να του αφιερώσω ποιητικούς στίχους παρμένους από την ασκητική μορφή του, εκεί θα βρείτε την συνέχεια ,της καταγραφής της προσωπικότητάς του:

           Εσύ περαστικέ προσκυνητή, που θα διαβείς πιστώς να προσκυνήσεις,

           Στης Παναγιάς τα ιερά, και ευλαβώς θε να δακρύσεις, 

           Δες σιμά στην εκκλησιά,                                                                     

            Στης Παναγιάς την Αγκαλιά,

            Τάφο τιμής και λαξευμένο.

             Εκεί από σεβασμό εβρίσκεται:

             Νεκρό μα φωτεινό του γέροντα, του γέροντα το σώμα,

             Να μας διδάσκει πως, αξίζει στην ζωή να ζεις για Τον Θεό σου

             Και σε τούτα ‘δω τα ιερά να δίνεις και τον εαυτό σου…

             Μα τώρα αξέχαστε Μπάρμπα- Στέλιο, νεκρός λογίζεσαι;

             Στις Χάριτες της Παναγιάς, δίπλα στο ξακουστό αγίασμα Της!

             Στων προφητών τα ‘νείρατα, που βρήκαν το εικόνισμα Της;

             Εκεί που η πίστη ξεχειλίζει, στων πιστών το διάβας για να ‘ρθούνε’

             Δίνεις χαρά στις μνήμες τους, σε λαχταρούν και σε θυμούνται!..

             Γιατί αν και θνητός, Στην Ζωοδόχο Της Πηγή παίρνεις Ζωή αιώνια,

             Μικρός κι ανίσχυρος ο θάνατος, το πνεύμα να πεθάνει!

             Φτάνει να βρεις το έλεος, Της Σταυρικής Του της θυσίας,

              Αναστημένος να γενείς, άνευ θανατικής αιτίας…